Sto lat pani Zofii Barańskiej

Są skarbnicą doświadczeń, dobrych rad i wspomnień. Niech każdy dzień będzie źródłem radości, niech upływa w atmosferze miłości i wsparcia – mówi marszałek Piotr Całbecki.

Pani Zofia urodziła się 7 listopada 1925 roku w Borowiczkach koło Płocka, w województwie mazowieckim, jako córka Józefa i Jadwigi Góreckich. Dorastała w rodzinnej, ciepłej atmosferze wraz z bratem i siostrą.

Podczas II wojny światowej została wywieziona na przymusowe roboty do Niemiec. Dzięki odwadze i pomocy jednego z Niemców zdołała uciec i pieszo wrócić do rodzinnego domu. Po wojnie ukończyła Liceum Ogólnokształcące im. Małachowskiego w Płocku – jedną z najstarszych szkół w Polsce.

Po ślubie z Leonem Barańskim zamieszkała we Wrocławiu, a następnie w Bydgoszczy, gdzie przez wiele lat pracowała w administracji domów mieszkalnych, aż do przejścia na emeryturę na stanowisku księgowej. Była ceniona za sumienność, serdeczność i oddanie pracy. Po śmierci męża w 1990 roku z troską wychowała dwoje dzieci, a dziś cieszy się miłością trojga wnucząt i pięciorga prawnucząt.

Na emeryturze w pełni poświęciła się rodzinie — pomagała w wychowaniu wnuków, gotowała ulubione potrawy (jej ziemniaczki z sosem przeszły do rodzinnej legendy), a wolny czas spędzała z książką i filiżanką herbaty.

Od 25 lat mieszka w Dobrczu w domu, który wybudowała wspólnie z córką i jej rodziną. Z zamiłowania — zapalona czytelniczka i miłośniczka krzyżówek. W bibliotece w Dobrczu zyskała miano jednej z najaktywniejszych czytelniczek, a na 90. urodziny otrzymała tort ozdobiony… krzyżówką.

Więcej o jubilatach w zakładce Rówieśnicy Niepodległej