Jeśli raty kredytu frankowego przygniatają cię coraz bardziej zastanów się czy nie skorzystać z ochrony sądowej

Podobne stanowisko zaprezentował już wcześniej TSUE. Zgodnie z orzecznictwem Trybunału z dnia 21 stycznia 2015 r. wyrokiem Unicaja Banco i Caixabank (C 482/13, C 484/13, C 485/13 i C 487/13, EU:C:2015:21), sąd krajowy może zastąpić nieuczciwy warunek umowny dyspozytywnym przepisem prawa krajowego, „jednak możliwość taka jest ograniczona do przypadków, w których nieważność nieuczciwego warunku zobowiązywałaby sąd do stwierdzenia nieważności danej umowy w całości, narażając przez to konsumenta na penalizujące go konsekwencje”.

Co to oznacza dla przeciętnego Kowalskiego? Oznacza to, że kredyt został ,,odfrankowany” czyli przeliczony na złotówki po kursie z dnia brania kredytu a oprocentowanie pozostało jak dla kredytów frankowych. Bank i kredytobiorca są wówczas związani umową kredytu w pozostałym zakresie, również co do sposobu określenia oprocentowania kredytu. 

W tej sprawie, podobnie jak w uzasadnieniu wyroku z dnia 24 października 2018 r. (sygn. akt II CSK 632/17) Sąd Najwyższy postanowił nieco uprzedzić luksemburski Trybunał Sprawiedliwości UE we właściwym zastosowaniu sankcji niezwiązania konsumenta (kredytobiorcy) niedozwolonym postanowieniem umowy kredytu.

W świetle unijnego prawodawstwa nieuczciwy przedsiębiorca musi ponieść karę za swoje działanie niezgodne z prawem. Kara, jak podkreśla TSUE, ma podwójne znaczenie. Ma powodować nie tylko skutek ,,wychowawczy”, żeby przedsiębiorca nie oszukiwał na przyszłość konsumentów, ale ma też wyrównać szanse między przedsiębiorcami uczciwymi i nieuczciwymi. Wydaje się, że pozycja banków w sporze z ,,frankowiczami” ulega cały czas pogorszeniu. Dlatego też kredytobiorcy „frankowi” powinni poważnie rozważyć dochodzenie spraw frankowych w sądzie.